W dniu 10.03.2020 r. o godz. 17.00 na Cmentarzu Komunalnym na Półwsi Opole Zarząd Stowarzyszenia ,,Pancerny Skorpion” oddał hołd śp. płk Stanisławowi Glińskiemu z okazji Jego 120 rocznicy urodzin.

Życiorys płka Stanisława Glińskiego

Urodził się w rodzinie Jana i Eugenii z Amirowiczów 10 marca 1900 r w Warszawie. Miał pięcioro rodzeństwa. Jego starszym bratem był Jerzy, podpułkownik Wojska Polskiego.

Jako uczeń warszawskiego Gimnazjum im. Mikołaja Reja został w maju 1915 roku aresztowany przez władze carskie za działalność w tajnym harcerstwie. Po wywiezieniu w głąb Rosji został zwolniony z więzienia pod koniec 1915 roku i przeniósł się do Charkowa, gdzie został hufcowym w harcerstwie oraz komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej. Latem 1918 roku przedostał się do Lwowa, skąd POW przerzuciła go do Kraśnika, a w listopadzie był już w Warszawie, gdzie uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.

W styczniu 1919 roku otrzymał przydział do 3 pułku ułanów Lubelskich. Na froncie litewsko-białoruskim walczył w szwadronie 2 pułku strzelców konnych przydzielonego do 2 Dywizji Piechoty Legionów. Zimą tego roku wrócił do Warszawy, zdał maturę w państwowej szkole dla byłych wojskowych, rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, ale po roku studiów wyjechał ochotniczo brać udział w walce Górnego Śląska o polskość. Otrzymał przydział do referatu do specjalnych poruczeń Dowództwa Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. W sierpniu 1920 roku uczestniczył w II powstaniu śląskim. Po powstaniu został dowódcą ochrony Wojciecha Korfantego. Pod koniec tego roku przeszedł do nowo utworzonego Referatu Destrukcji Dowództwa Obrony Plebiscytu. W wojskowych przygotowaniach do III powstania śląskiego objął dowodzenie oddziałem destrukcyjnym w grupie „UE”, na czele którego uczestniczył w akcji „Mosty” w nocy z 2 na 3 maja 1921 roku, rozpoczynającej III powstanie śląskie. Dowodzony przez niego oddział wysadził most kolejowy na Osłobodze niedaleko Racławic Śląskich.

Po zakończeniu powstania przydzielono go do 4 pułku strzelców konnych. W 1924 roku ukończył Centralną Szkołę Kawalerii w Grudziądzu. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W latach 1930–1933 pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Przebywał wówczas we Francji w ramach pracy dla Oddziału II Sztabu Głównego. 26 stycznia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do Sztabu Głównego. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do 4 psk w Płocku. Później został wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych, a potem dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie. W 1938 roku skierowano go na staż liniowy do 12 batalionu pancernego w Łucku na stanowisko zastępcy dowódcy. W sierpniu 1939 roku objął dowodzenie nowo utworzoną w ramach mobilizacji jednostką – 21 dywizjonem pancernym.

1 września 1939 roku dowodził dywizjonem w czasie bitwy pod Mokrą. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski Stanisław Gliński przekroczył wraz ze swoją jednostką 21 września granicę polsko-węgierską, gdzie został internowany. Po przedostaniu się do Francji walczył w 1940 roku w rejonie Vertuze – Avize, Champaubert i Montgivroux. Brał udział w kampanii francuskiej jako dowódca 1 batalionu czołgów 1 pułku czołgów 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Po klęsce Francji przedostał się do Anglii. Został komendantem Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej przemianowanego w grudniu 1941 na Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej.

W 1942 roku został skierowany na Bliski Wschód. W dniu 2 czerwca 1942 roku został dowódcą 1 batalionu czołgów w Palestynie, a następnie  pułku 4 pancernego „Skorpion”, który walczył m.in. pod Monte Cassino. W walkach o Ankonę został ciężko ranny.

Po zakończeniu wojny pozostał za granicą. Był komendantem Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego. W latach 1947–1949 wykładał taktykę broni pancernej w polskiej Wyższej Szkole Wojennej w Szkocji. W 1964 roku przeszedł na emeryturę i osiedlił się w Launceston na Tasmanii^[2]. Tam 26 lutego 1994 roku zmarł. 24 września 1994 roku został pochowany na cmentarzu komunalnym w Opolu.

Tekst Wikipedia