Jerzy Matykiewicz (ur. 24 marca 1919 w Szczyrzycu, zm. 29 marca 2003 w Średniej Wsi w wieku 84 lat. Major Wojska Polskiego, oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, kawaler Orderu Virtuti Militari, nauczyciel.
Pierwsze moje spotkanie miało miejsce z kpt. Jerzym Matykiewiczem w maju 1993 r., kiedy to przekazano tradycje Pułku 4 Pancernego Skorpion dla 102 Pułku Zmechanizowanego, na czele dużej grupy z Polski zawsze wierny Pułkowi i niestrudzony płk O. Adam Studziński, Jerzy Matykiewicz i Wincenty Bąk ze sztandarem kombatantów 2 Polskiego Korpusu.
Poznałem jego historię, jako żołnierza Pułku 4 Pancernego Skorpion, którą mi opowiedział w czasie naszego pierwszego spotkania. Tak zaczęła się nasza znajomość, która przerodziła się w żołnierską przyjaźń. Ta sympatia, koleżeństwo i przyjaźń między weteranami a młodymi „Skorpionami” trwała do chwili aż Bóg wezwał ich do siebie na wieczną wartę. Ci, którzy częściej zjawiali się w Opolu, zaprzyjaźnili się z wieloma osobami i ich rodzinami. Opolscy Skorpiony zapraszali weteranów do swoich mieszkań. Poznawali ich, więc w środowisku rodzinnym, wśród sprzętów, przemiłych dzieci.
Ten przekaz, w którym nie sposób zrelacjonować wszystko co wydarzyło się w 1993 roku myślę, że pozwoli czytelnikowi zorientować się dokładniej w stosunkach jakie łączyły weteranów z opolską jednostką, z opolskimi „Skorpionami”.
Jurek brał udział we wszystkich uroczystościach organizowanych przez 5 BPanc Skorpion, związanych z kolejnymi rocznicami obchodów bitwy o Monte Cassino. Pamięć o tej krwawej bitwie jest mocno obecna w Opolu, gdzie funkcjonuje Stowarzyszenie Pancerny Skorpion. Gromadzi ono byłych żołnierzy Pułku 4 Pancernego Skorpion, który brał udział w bitwie pod Monte Cassino oraz żołnierzy 5 Brygady Pancernej Skorpion, która odziedziczyła jego tradycje.
Jurek Matykiewicz po wybuchu II wojny światowej ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do szwadronu kawalerii Raciborowicach. Brał udział w walkach z Niemcami w okolicach Rejowca, Biłgoraja, Frampola i Turbii, zaś pod Żółkwią jego oddział został rozwiązany, a żołnierze internowani do ZSRR. W 1940 Jerzy Matykiewicz został deportowany do Kazachstanu, gdzie pracował w kołchozie.
Na mocy układu Sikorski-Majski odzyskał wolność w 1941, po czym wstąpił w Tockoje do formującego się 2 Korpusu Polskiego, gdzie trafił do szeregów 18 pułku piechoty. Następnie został przydzielony do szkoły broni pancernej. W 1942 wraz z wojskami został ewakuowany do Iranu. W 1942 został przydzielony do Pułku 4 Pancernego „Skorpion”. Od 1944 w jego szeregach brał udział w kampanii włoskiej. Uczestniczył m.in. w bitwie o Monte Cassino. Za swoje czyny bojowe otrzymał odznaczenia. Srebrny Krzyż Wojennego Orderu Virtuti Militari V klasy (za męstwo w bitwie pod Monte Cassino, nadany decyzją Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych), Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino.
Po zakończeniu wojny w 1948 wrócił do Polski. Uzyskał tytuł doktora. W latach 70. był wicedyrektorem departamentu rolnictwa w Ministerstwie Sprawiedliwości. Od 1 sierpnia 1988 do 31 sierpnia 1994 był nauczycielem języka angielskiego w Liceum Ogólnokształcącym w Lesku. Inicjator nadania szkole imię Władysława Andersa i jego marzenie się spełniło. Uroczystość nadania imienia gen. Władysława Andersa Liceum Ogólnokształcącemu w Lesku, odbyła się w dniu 14 października 1993 r.
Z okazji 51 rocznicy Bitwy pod Monte Cassino (maj 1995 r.) Żołnierze 5 BPanc Skorpion uczestniczyli w podróży historycznej szlakiem Pułku 4 Pancernego Skorpion we Włoszech. Szczególne miejsce, dla nas żołnierzy Wojska Polskiego, gdzie spoczywają bohaterscy żołnierze 2 Korpusu – na cmentarzu Monte Cassino, kpt. J. Matykiewicz był naszym przewodnikiem, który oprowadzał nas po miejscach, gdzie toczyły się krwawe walki, było niezwykłym przeżyciem znalezienie się ,,w gardzieli”, na Albanecie i w okolicach ,,Widma” gdzie walczyli polscy żołnierze.
***
Bitwa o Monte Cassino uznawana jest przez historyków za jedną z najcięższych bitew lądowych II wojny światowej. Po trzech nieudanych natarciach, w okresie od stycznia do kwietnia 1944 roku, w których uczestniczyły oddziały amerykańskie, angielskie, francuskie, hinduskie i nowozelandzkie, przygotowano kolejną operację, z udziałem polskich żołnierzy. Decydujący atak na Monte Cassino, z udziałem żołnierzy 2 Korpusu Polskiego, dowodzonego przez generała Władysława Andersa rozpoczął się 11 maja 1944 r. O godzinie 23.00 rozpoczęło się pierwsze natarcie, które załamało się już po pierwszej dobie walki i zakończyło wycofaniem na pozycje wyjściowe. Drugie natarcie nastąpiło 17 maja, do którego zmobilizowano wszystkich zdolnych do walki żołnierzy. 18 maja rano alianci zdobyli wzgórze, a po kolejnych walkach do 25 maja, droga na Rzym została otwarta. W czasie walk o Monte Cassino zginęło 923 polskich żołnierzy, 2931 zostało rannych, a 345 uznano za zaginionych. Na miejscowym cmentarzu wojennym widnieje napis „Przechodniu powiedz Polsce, żeśmy polegli wierni w jej służbie”.
Tekst ppłk rez. dr n. hum. Jan Zadworny
